Malocchio; een Toscaanse jeugd
Geerten Meijsing

Met dit boek zou de auteur, die twintig jaar in Lucca gewoond heeft, het liefst de zon boven Toscane uitdoven. ‘Het Toscanegevoel’ waar al die modieuze en mallotige boeken die tegenwoordig zo populair zijn van doordrenkt lijken, is voor Meijsing zo afstotelijk geworden omdat hij zelf uit dit paradijs verdreven is. Door het leven daar satirisch voor te stellen, probeert hij dit persoonlijke hoofdstuk af te sluiten, wellicht daarmee eerder zichzelf dan de lezers voor de gek houdend.

De verteller tracht in een vervallen boerenhuisje als alleenstaande vader zijn kleine dochtertje Chiara op te voeden en te integreren in het Italiaanse leven. Alles draait in zijn leven om de kuren en de grillen van dit bijzondere meisje, dat al vroeg heeft leren toveren en beheksen, of, zoals men het in het Italiaans zou zeggen, behept is met het boze oog. Derde hoofdpersoon is de aristocratische huisbaas en buurman uit de naastgelegen villa, een als vriend vermomde vijand. De achting van de verteller voor deze buurman slaat echter langzaam om in een allesverterende haat. De reden? Diens eeuwige machinaties zijn huurders het leven zuur te maken en ze uiteindelijk het huis uit te zetten. Voornaamste wapen in de strijd is de blik van het kleine meisje, de enige die tegen de buurman opgewassen is. Vader en dochter hebben hun plek gevonden en doen er alles aan om die te behouden. Een boosaardige komedie in de beste traditie van Meijsings werk.