Enuma elisj; het Babylonische scheppingsverhaal
Selma Schepel

Enuma elish is het centrale liturgische gedicht uit de Babylonische godsdienst. Het werd op nieuwjaar voorgedragen tijdens het grote jaarfeest rond de god Marduk, waarbij alle goden uit het land ter verheerlijking van Marduk vergaderd waren. Enuma elisj wordt ook wel het Babylonische scheppingsepos genoemd, omdat erin beschreven staat hoe Marduk hemel en aarde creëert en de mensheid schept. Het is rond 1100 v.C. opgeschreven, in spijkerschrift op kleitabletten, maar de verhalen die eraan ten grondslag liggen zijn veel ouder. Ook vele van die oudere teksten, die net als Enuma elisj nog niet eerder in het Nederlands werden uitgegeven, staan vertaald in dit boek. Ze werpen licht op tal van passages uit de Bijbel en de Koran, die veel later uit dezelfde bronnen geput hebben.

De drie patriarchale godsdiensten en talloze westerse religieuze randverschijnselen als tarot en astrologie hebben stevige wortels in de antieke culturen van het Nabije Oosten. Babylonische godsbeelden, mythen en verhalen zijn levend gebleven en verweven geraakt met wat nu jodendom, christendom, islam en modern paganisme heet. Enuma elisj belicht helder een schakel in de ketting die oerbeelden en begrippen verbindt met het gedachtengoed van e hedendaagse religies.