Al is de Krim ook nog zo min….
Martin Bosch, Gerrit Jagt

Geschiedenis van een Enschedese volksbuurt 1861-1934.

Vijftig jaar geleden, op 5 december 1934, viel de laatste Krimwoning onder de slopershamer. Na zeventig roerige en bruisende jaren werd er in de Krim niet meer gehandeld en gesjacherd. Waar nu het postkantoor staat, ventte vroeger Lange Lucas met fruit en leurde Ome Sjakie met nootmuskaat. Daar stonden vijf lange rijen ‘afdaks woningen’, dat was de Krim. Daar woonde volk dat ‘langs de weg’ de kost verdiende. De ‘Krimpianen’ vormden een hechte buurt, ze kwamen voor elkaar op en hielpen elkaar voort. Er werd op hen neergekeken omdat ze er een andere levenswijze op na hielden. Maar nu nog zingen oud-bewoners trots; Al in de Krim, daar ben ik geboren.’ En toen de koningin op bezoek kwam stond er een ereboog;’Al is de Krim ook nog zo min, toch eren wij de koningin’. Dat was de Krim.