Memoires Wies Moens

Met een historisch literaire inleiding door Olaf Moens en Yves T’Sjoen.

Wies Moens (1898-1982) was in de jaren ’20 een toonaangevende figuur van het humanitair expressionisme in de Vlaamse literatuur. Moens’ eerste werk lag in de lijn van de vroegste poëtica van Paul van Ostaijen. Met zijn sociaal engagement en Groot Nederlandse idealen inspireerde hij een generatie katholieke, Nederlandstalige literatoren. Later evalueerde Moens naar een nadrukkelijker Groot-Nederlands en ‘volks’ standpunt en werd de dichter een politiek-ideologisch soldaat. Hij profileerde zich binnen de Vlaamse Beweging als de theoreticus van het Dietse volksnationalisme. Samen met Joris van Steveren richtte hij het Verdinaso (1931) op. Na de Tweede Wereldoorlog werd Moens wegens collaboratie bij verstek ter dood veroordeeld.

Na de beschrijving van zijn jeugdherinneringen belicht Wies Moens het ‘activistisch-avontuur’ en schetst hij een sfeerbeeld van de vernederlandste ‘Von Bissing-Universiteit’ in Gent (1916-1918). Moens getuigt over zijn gevangenschap en het ontstaan van zijn eerste dichtbundels en celbrieven (1920). Hij eist begrip voor zijn ‘idealisme’ en verhaalt de evolutie van een generatie die, opgroeide in de nadagen van het cultuurflamingantisme, deelnam aan het activisme. In het interbellum vormde zij de voorhoede van het radicaal Vlaams-nationalisme. Ook de contacten met vooraanstaande figuren uit de Vlaamse Beweging en literaire vrienden werden uitvoerig opgetekend.