Oudnoorsche wijsheid
Dr. Alberta J. Portengen

In de inleiding behandelt de schrijfster beknopt en zeer duidelijk de geschiedenis van het volk dat in de middeleeuwen Scandinavië en IJsland bewoonde, en helder wordt verklaard hoe juist op dat afgelegen eiland in het Noorden, waarheen het beste deel der Noorsche bevolking uitgeweken was, omdat het zich niet buigen wou onder een koning, die beschaving en ontwikkeling ontstaan kon, die de Oud-IJslandsche literatuur zo belangrijk maakt. De vikingtochten, de overgang van het heidendom in het christendom, die van zulke uiterst liberale opvattingen getuigde, de bronnen waaruit de kennis der Noorsche mythologie tot ons kwam, dit alles wordt zaakrijk en kundig verhaald en uiteengezet.

Dan volgt een overzicht over de mythologie, wij krijgen enige aardige mythen van Thor, en van de meeste goden, Odin, Balder, Loki, en godinnen worden de voornaamste handelingen verhaald. Mooi is de aangehaalde plaats, waar Odin zich offert voor wijsheid; maar Odin kan zijn raven, Hugin en Munin, Gedachte en Herinnering, niet den heelen dag missen, zooals de schrijfster zegt; ‘met het dagen vliegen zij uit en met den tijd van het ochtendmaal zijn zij weer terug’, schreef Snorre in zijn Edda.

In de mythologie ligt echter niet het zwaartepunt van dit boekje, dat ligt in het laatste gedeelte, waaraan het zijn titel dankt, de oudnoorsche wijsheid, een heele verzameling spreuken en voorschriften uit de oude Edda, waaruit frisch en jeugdig, de gezonde zedeleer van dat jonge volk tot ons komt.

(recensie uit 1916)