Trouw en Dietsch; Vlaamse leiders en hun collaboratie
Pieter Jan Verstraete

Na de voor Vlaanderen en België beroerde jaren van de Eerste Wereldoorlog ontstond er binnen de Vlaamse Beweging een nieuwe politieke stroming; het Vlaams nationalisme. Aan de hand van de bewogen levensloop van twee prominente Vlaams-nationale leidersfiguren, namelijk Staf de Clercq (1884-1942) en Hendrik Jozef Elias (1902-1973) wordt in het boek de evolutie van het Vlaams nationa-lisme van een democratische naar een autoritaire beweging geschetst. Na de oprichting in 1933 van het Vlaams Nationaal Verbond (VNV) evolueerde een kern van de nieuwe partij, hierin geruggensteund door leider De Clercq, naar het toen succesrijke nationaal-socialisme. Een zekere deutschfreundlichkeit maakte vanaf het ontstaan van de Vlaamse Beweging rond 1830 steeds deel ervan uit. Na de bezetting van België in mei 1940 was VNV-leider De Clercq voorstander van een onvoorwaardelijke collaboratie. Slechts hierdoor, verzekerde hij, zou Vlaanderen een eigen plaats onder de Germaanse zon bekomen. Na zijn overlijden meende zijn opvolger Elias deze collaboratie te kunnen terugschroeven. Het werd echter een bittere ontgoocheling. Het engagement van zijn voorganger was al te ver gevorderd. Wel liet Elias het tot een open breuk met de SS komen wat een unicum in de Europese collaboratie was.