Over de tijd
Ileen Montijn

De mens zit vastgeklonken aan de tijd met alles wat hij is, weet en heeft. Het leven is een tijdelijk feest. Maar de mens heeft ook een ziel, en daarmee haakt hij vol hoogmoed en verlangen naar wat buiten de tijd is: het eeuwige. Ze kunnen wel zeggen dat de tijd ‘het zal leren’ of ‘alle wonden heelt’, toch is de Westerse beschaving niet gebouwd op berusting. Eerder op het tegendeel daarvan. Kunst en wetenschap, liefde en literatuur weerspiegelen vooral een strijd met de tijd. Nu eens droomt de mens van een verloren paradijs, dan weer kan hij niet wachten tot de toekomst is begonnen. Gelieven willen samen de tijd vergeten – ‘… het was de nachtegaal, de leeuwerik niet …’- anderen slaan haar uit verveling dood. En het gevoel dat de klok steeds sneller tikt, dat alles tegenwoordig maar van vlug-vlug moet, is al eeuwen oud. ‘Over de tjd’ gaat niet over de tijd alleen: het gaat over de omgang van de mens met de tijd. Over verlangen, verheugen en vergeten, en natuurlijk ook over het meten van de tijd. Maar de mens blijft de maat van alle dingen, en als je dat op de tijd toepast, dan blijkt telkens weer dat het wringt tussen die twee.