Het spleen van Parijs
Charles Baudelaire

Het plein van Parijs is fascinerend omdat het de plattegrond van Baudelaire’s poëzie als het ware nog eens in kaart brengt, aangevuld met tekeningen, namen, tranen, toespelingen, trauma’s: een wereld in de marge, maar een wereld op zich. (…) Al dan niet vanuit een onleefbaar leven, bestond hij het een onleefbare wereld te ontdekken, te definiëren, te doorzien, en tenslotte te voltooien – om haar daarmee voorgoed toegankelijk te maken.’