De Twenthe-kanalen succes van een mislukking

Ontelbare in barakken gehuisveste werklozen hebben moeten spitten bij de aanleg van de Twenthe kanalen. Na een kwart eeuw ruzie over acht verschillende ontwerpen is het werk tenslotte toch maar half voltooid. Oldenzaal, Zwolle, Deventer, Doetinchem, Lobith, Winterswijk en zelfs Apeldoorn eisten een plaatje op aan het kanaal. De Twenthe kanalen zijn vooral aangelegd om de Twentse Textielindustrie te helpen aan goedkoop kolenvervoer. Maar over textiel en steenkolen wordt haast niet meer gepraat. De ruziemakende steden zijn teleurgesteld. De Twenthe kanalen werden een mislukking. Van de oorspronkelijke opzet is nauwelijks iets terecht gekomen. Veel bruggen zijn al van de derde generatie. Maar uit deze grandioze mislukking is het niet minder grandioze succes gegroeid van een doeltreffende afwatering, van goedkoop vervoer van agrarische ondernemingen, voor de zich vernieuwende Twentse industrie, voor het Nederlandse zout en vooral ook voor de recreatie. Ruim zestienduizend schepen, coasters, duwbakken, maar ook plezierjachten passeren jaarlijks de sluizen die toegang geven tot het kanaal, dat de grootste wijziging betekent in het landschap van oostelijk Nederland sinds de Ijstijd de stuwwallen opduwde. Als de Twenthe kanalen er nog iet waren zou men ze morgen graven. Dit is de conclusie van deze originele documentaire over een halve eeuw gespartel op, in en om een van de belangrijke Nederlandse kanalen.