Smetten op de witte jas
J.J.E. van Everdingen

Medische fouten vormen een onderdeel van het artsenvak. Elke arts weet dat hij risico’s moet nemen en dat fouten daarbij niet te vermijden zijn. Toch bestaat er in de geneeskunde ook een tegenovergestelde norm: een goede arts behoort geen fouten te maken. Dit is er de oorzaak van dat veel artsen hun -onvermijdelijke- fouten zoveel mogelijk proberen weg te stoppen. Ze praten er liever niet over, vooral niet met de door hen gedupeerde patiënten. In dit boek betogen vele auteurs, merendeels artsen, dat dit laatste nog erger is dan de fouten zelf. Het kan immers leiden tot een breuk in de vertrouwensrelatie tussen arts en patiènten en zelfs tot juridisering van de conflicten. Daarnaast wordt veel nadruk gelegd op de preventie van medische fouten. Hoe pijnlijk het ook moge zijn: van andermans fouten kan men leren. Hoe dat kan, daarover handelen verscheidene bijdragen, van artsen zelf, maar ook van bijvoorbeeld veiligheidsdeskundigen. Het boek bestaat uit 4 delen. Deel 1 gaat over de ontstaanswijze van fouten. Deel 2 bevat een aantal ziektegeschiedenissen waarbij een of meerdere fouten voor de patiënten desastreuze gevolgen hebben gehad. In deel 3 staat de preventie van medische fouten centraal, deel 4 ten slotte behandelt fouten van artsen in hun werkrelaties, bij voorbeeld ongezonde connecties van artsen met de farmaceutische industrie en intieme relaties met patiënten.