Leo Smeder
Henri van Wermeskerken

Leo Smeder is het debuut van Van Wenneskerken. Hij schreef het in Napels-Amsterdam in het tijdvak december 1906-april 1907.

De familie Smeder heeft zich nu om de gezondheid van de vrouw des huizes in Bussum gevestigd (“Gooise lucht de beste, had de dokter geoordeeld”), in de vilia Vrede aan de Koningslaan. Hein Smeder heeft zijn werkterrein naar Amsterdam verplaatst, is dus forens. Interessant is het over de sliptrein te lezen, alleen de twee achterste wagens loslatende aan het station Bussum. Ratelend, rammelend, hoog gierend de stoomfluit, schoot de sneltrein voorbij … als een razend monster. Dicht achter hem kwamen los onbeholpen de twee slipwagens aansnellen [… met] de conducteur, die snel de rem ààndraaide. Ze stonden stil … als uitgelopen bal aan het einde van zijn rolkracht.

Maar op ‘Vredesteyn’ is het niet bepaald vredig. De verwijdering tussen man en vrouw is groot geworden, de zaken staan slecht en Hein borrelt teveel (Hotel Vlietlaan). Zoon Leo, naar wie het boek genoemd is, tracht bij de ruzies bemiddelend op te treden.

Aan huis komt de kunstschilder Max Vanderzee musiceren en schaken met de gastvrouw. Met hem nu begint de vrouw des huizes Truus een verhouding.

Uiteindelijk verlaat ze het huis, om haar intrek te nemen in een pension in Laren, terwijl Max in Paviljoen Larenberg huist.
Het komt tot een echtscheiding en Leo kiest voor zijn moeder. Deze is ingestort en ze gaan voor haar herstel naar Napels. Hier concludeert de arts paralytica dementia (`hersenverweking’).

Het boek eindigt met de dood van Truus na een uitstapje naar het Aganomeer. Hier had ze in de beroemde Hondsgrot de vervaarlijke zwaveldampen ingeademd.